Rozdział 14

Rozdział 14: „Nie ufać nikomu”

            Trent wstrząsnął buteleczką z białą zawartością.

            - Nie wygląda zbyt obiecująco – stwierdził, przyglądając się przedmiotowi.

            Croft nie odrywała nieufnego wzorku od chłopaka.

            - Mnie zastanawia, dlaczego jedynie kościół się zawalił – oznajmiła. – Trzęsienie ziemi było dość silne…

            - Zabezpieczenie Lux Veritatis. Nie jestem wtajemniczony.

            - Zabezpieczenie przed czym? – zapytała przez zaciśnięte zęby.

            Wzruszył ramionami i podniósł wzrok.

            - Czy to takie ważne? – odpowiedział pytaniem.

            - Może i nie.

            Zapadła chwila ciszy.

            - Jak zamierzasz dorwać Karela? – przerwała milczenie.

            - To obmyślimy na miejscu – padła wymijająca odpowiedź.

            Znów ten świdrujący wzrok… Tępo wpatrzyła się w okładkę książki, trzymanej na kolanach. Potem położyła się na jednym z łóżek dwuosobowego przedziału pociągowego.

            Dotarli do Pragi późnym wieczorem. Bez problemów ponownie dostali się do domu Vasileja. Ustalili, że nad ranem obmyślą plan.

            Lara znów wchodziła po schodach tajnego gabinetu Mathiasa Vasileja. W ręku trzymała metalowy, okrągły przedmiot. Na górze oczekiwał na nią Kurtis.

            - Wymyśliłeś plan, prawda? – zapytała.

            Potwierdził kiwnięciem głowy.

            Wyciągnął rękę, by odebrać jej Sanglif. Oddała mu go, świadoma, że on lepiej potrafi się tym posługiwać.

            Gdy już miał w dłoni przedmiot, uśmiechnął się, spoglądając na Larę.

            - Dziękuję – powiedział, ujmując jej dłoń. Pocałował ją. – Dziękuję.

            I wtedy, nim zdążyła dwa razy mrugnąć powieką, spostrzegła, że nie oddała źródła ogromnej potęgi Kurtisowi.

            Przed nią, wciąż uśmiechając się i trzymając jej dłoń, stał Joachim Karel.