Rozdział 9

             

Rozdział 9: W Anglii i w Niemczech

            Mimo że pamiętała o nocnych przygodach, wstała w dobrym humorze. Wyjęła z szafy ulubioną czarną koszulkę polo i białe spodnie-rurki. Nim zeszła na śniadanie, wykonała telefon do szpitala, by dowiedzieć się o stan Winstona. Staruszek obudził się w nocy, lecz teraz znów zapadł w sen. Poinformują, kiedy będzie mogła go odwiedzić.

Obiecujące prognozy lekarzy dodatkowo polepszyły humor Lary. Dlatego wyjątkowo uprzejmie i bez cienia zniecierpliwienia, będąc już na dole, w jadalni, tłumaczyła tymczasowemu pomocnikowi kucharza, czego życzy sobie na śniadanie. Dobrym nastrojem tłumaczyła się także cierpliwość Croft w stosunku do swego gościa, który spóźnił się parę minut na wspólne śniadanie. Taszczył ze sobą potężną książkę. Przywitał się grzecznie i usiadł. Lara, wciąż oczekując na posiłek, przyglądała się rozmawiającemu z „kelnerem” chłopakowi. Zastanawiała się, jak jej towarzysz zacznie rozmowę o koszmarze i próbie egzorcyzmu. A temat był osobisty, więc niewygodny, wobec czego Croft zastanawiała się, jak go ewentualnie zmienić. Jednak po zakończonej rozmowie chłopak nie odezwał się przez długi czas. Zamiast tego zatrzymał spojrzenie swoich wściekle niebieskich oczu i świdrował nimi Larę. Croft przegrała ten pojedynek wzrokowy i odwróciła głowę. Mimo to wciąż czuła na sobie jego oczy. Obmyślała właśnie jakiś nieprzyjemny komentarz, gdy Trent wreszcie odezwał się poważnym głosem:

- Wiem, jaki jest cel Kabały.

- Oczywiście. My.

- Nie tylko. Zastanawiałem się nad tym, o czym ostatnio się mówi: o dziwnych napaściach w Petersburgu.

- Monstrum? – zasugerowała.

- Tak podejrzewam. Tym bardziej, że Piotrogród nie jest obojętny dla Kabały i Lux Veritatis.

- Mianowicie?                                                                                                                    

- Nie wiem, czy słyszałaś o Wodzie Oczyszczenia. Aqua Castimoniae.

- Nie słyszałam.

- Więc ogólnie: jest to broń przeciw Kabale i przywódcy.

- Nie, nie. Mamy Rękawicę, Sanglif…

- Tak. Ale to Kabała i wiesz już o niej dużo, więc dziwi mnie twoja ignorancja. – Croft skrzywiła się urażona, lecz nie przerywała. – Karel wie o nas… więc pewnie nie rusza się nigdzie bez eskorty. Okruchy to za mało.

- No, to co możemy zrobić?

W odpowiedzi wskazał na potężną księgę, którą przyniósł ze sobą.

- Nie znam łaciny tak dobrze – rzekła Lara, biorąc książkę i wertując kolejne strony.

- Więc słuchaj. Lux Veritatis miało Okruchy, by zniszczyć Eckhardta. Ale zanim utworzy Sanglif.

- Zaraz. Skoro Aqua Castimoniae ma zniszczyć właściciela Sanglifu, a Karel nie ma Sanglifu, to jak mamy go zniszczyć za pomocą Wody?

- Nie dałaś mi skończyć. Samo poszukiwanie Sanglifu dało Ekchardtowi moc, którą przejął Karel, zabijając go. Dlatego Okruchy nie starczą.

- Dlaczego mówisz mi to dopiero teraz?

            - W Lux Veritatis była to tylko swego rodzaju legenda, dlatego nie przywiązywałem do niej wagi. Bo utworzenie Sanglifu to śmierć wrogów Eckhardta, więc kto miałby go wówczas zniszczyć?

            - W porządku. Ale kiedy wynaleziono tę wodę? Bo Petersburg powstał w XVIII wieku na bagnistym terenie.

            - Pomyślano o tym dopiero, gdy Eckhardt odzyskał Drugie Malowidło. Czyli początek XIX wieku.

            - Dobra, dobra. Gdzie dokładnie jest ta Woda?

            - Nie mam pojęcia. Ale tu jest dodane, że jeden z członków Lux Veritatis mieszka tam i ma za zadanie pilnować Wody.

            - Dobra. Kabała też o tym wie, tak? Jak tylko nas zobaczy, stwierdzi, że to nie tylko legenda. Na pewno nas śledzą i nie rozumiem, do czego jesteśmy im potrzebni, dlaczego jeszcze nas nie zabili…  W każdym razie, gdy zobaczą nas w Petersburgu wszystkiego się domyślą.

            - Niekoniecznie – odparł szybko. – Nie śledzą tego domu, o czym jestem przekonany. Może patrolują lotnisko w Petersburgu, ale… czy spodziewaliby się, że my wybierzemy dłuższą drogę?

            - O czym mówisz?

            - Spokojnie – mruknął. Odwrócił głowę w kierunku drzwi; właśnie wnoszono śniadanie. – Zarezerwowałem już dwa bilety na prom z Klausdorf do Petersburga.

            Croft momentalnie opuścił dobry nastrój. Nie podobało się jej, że muszą cenny czas tracić na jakimś tam promie, gdy robota czekała. Zdawała sobie równocześnie sprawę, że jest to w sumie jedyne w miarę bezpieczne wyjście. Na początku podróży zrobiła się dziwnie gadatliwa, a Kurtis niespotykanie mrukliwy. Rozwścieczało ją, że na każde pytanie o szczegół dotyczący Lux Veritatis czy Aqua Castimoniae odmawiał odpowiedzi, zasłaniając się kodeksem tajemnicy członka Zakonu Światła. Nigdy dotąd nie robił czegoś takiego, nie rozumiała, czemu robi to teraz. Kurtis właściwie nie spuszczał wzroku z dziewczyny.

Głośne narzekanie przeszło jej po dwóch godzinach, gdy kanałem La Manche dostali się do Francji, a potem rozpoczęli podróż autokarem do Berlina. W taką zimę było to bardzo niebezpieczne i ledwo możliwe. Właściwie cudem dotarli do stolicy Niemiec, skąd, jak się dowiedzieli, nie mogą obecnie wyruszyć dalej, gdyż wszystkie połączenia czasowo wstrzymano. Hotele były pełne – pogoda zatrzymała wielu innych turystów.

Włóczenie się po ogromnym, lodowatym, nowoczesnym mieście z ciężkimi bagażami zdecydowanie nie było szczytem marzeń Lary, co okazywała na każdym kroku. Kurtis zaś zachwalał świetną komunikację miejską (w Berlinie funkcjonują, poza autobusami, trzy linie metra, a także kolej miejska). Przestał jednak się nią zachwycać, gdy po raz trzeci wylądowali na Zoo Station. Tu Lara kazała mu się zamknąć i przestała wsiadać do przypadkowych autobusów.

„Zamarzniemy na kość w jednym z najnowocześniejszych miast Europy!” – myślała, gdy opuszczali kolejny hotel. Wszędzie komplet.

 Dotarli do jakiegoś wysokiej klasy hotelu w okolicy Łuku Triumfalnego i siedziby Senatu. Niestety, i tu szczęście nie dopisywało.

- Przykro mi, nie mamy wolnych miejsc –powtórzyła recepcjonistka ze sztucznym uśmiechem.

- Nie wierzę – odpowiedziała na to Lara poirytowana. – W związku z tymi przymrozkami wiele rezerwacji z pewnością odwołano, prawda?

Kąciki ust dziewczyny na chwilkę opadły.

- Owszem, jest jedna para, która nie potwierdziła rezerwacji i jeszcze się nie stawiła, lecz nie mogę…

- Może pani, może – zapewniła Lara szybko. Na oczach zdumionej pracownicy hotelu wyjęła z kieszeni plik banknotów, demonstracyjnie zerknęła na cennik i odliczyła kwotę za nocleg dwóch osób. Do tego dorzuciła parę dodatkowych banknotów.

- Jak to się mówi? – zagadnął Kurtis poważnie. – Nasz klient nasz pan?
            Croft miała dość zabawy w uprzejmości. Odchyliła nieco płaszcz tak, by recepcjonistka mogła ujrzeć połyskującą spluwę. Chyba dopiero wtedy zrozumiała, kim są goście. Znów uśmiechnęła się sztucznie, wzięła z lady pieniądze – część włożyła do kasy, a część ukradkiem schowała do kieszeni uniformu. Potem rzekła uprzejmie:

- Pokój 404. Miłego pobytu.

Croft uznawała ostatnie doby za zmarnowane i nieprzyjemne. Ponieważ jej towarzysz powrócił do praktykowania mrukliwych odpowiedzi, dlatego ona znalazła sobie inne zajęcia. Gdy drzemała, czytała, pisała – czuła na sobie wzrok Kurtisa. Nawet, gdy nie dostrzegała go w pobliżu – na przykład w czasie pobytów na hotelowej pływalni. Na nic zdały się awantury, wymówki, krzyki, kłamstwa – na wszystko reagował ze spokojem. Wreszcie dala sobie spokój i ignorowała natręta. Z czasem wychodziło jej to coraz lepiej i kosztowało coraz mniej wysiłku. „Jesteś sama” powtarzała sobie pod nosem.

 Na szczęście już trzy dni później mrozy ustąpiły. Wszelkie środki komunikacji wznowiły kursy.