Rozdział 15

Rozdział 15: Imagine there’s no heaven

                - Ty! – tylko tyle Karel dosłyszał, kiedy patrzył na stojącą przed nim kobietę.

            Lara odruchowo cofnęła się o kilka kroków. Joachim przekrzywił głowę, patrząc na jej poczynania chłodnym zainteresowaniem. Dziewczyna niepewnie pokręciła się, rozejrzała i niemal natychmiast znieruchomiała.

            - Cały czas? – zapytała głucho.

            - Przecież cię ostrzegałem – oznajmił. Ruszył się z miejsca. Zaczął obchodzić ją dokoła, zachowując odległość pięciu-sześciu metrów. Lara spuściła głową. On za to nie spuszczał wzroku. – On nigdy nie istniał. To była twoja decyzja. Postanowiłaś zaufać. Czy wydarzyło się nieszczęście? Nie.

            - Katja – wykrztusiła.

            - Och, tak. Ale poza tym nikt nie ucierpiał. I tak sobie pomyślałem, że może ponowię moją propozycję. Pozwól, że opowiem ci o tym trochę więcej.

Stworzę nowy świat. Żadnych państw ani granic, wspólny język, waluta i religia. Żadnych wojen, kiedy już wszystko podbijemy. Zabytki będziemy otaczać czcią, przecież to nasza tradycja i opoka. Zadbamy o wszystko. Dzięki selekcji zostawimy tylko tych ludzi, którzy są lojalni i uczciwi i mogą funkcjonować tak, by nie wywoływać żadnych konfliktów. Brak podziałów klasowych

- Słowem: powrót do myśli średniowiecza? Będziesz palił rodzaj ludzki na stosach?

- Chcę stworzyć nową rasę, ale nie zlikwiduję wszystkich. Niektórzy z was są użyteczni. Na przykład ty. Von Croy też by się nadawał, choć nie był posłuszny. Jednak chyba możemy dać mu drugą szansę, prawda?

            -  Zabiłeś von Croya – przypomniała mu. Teraz uniosła głowę. Joachim przystanął.

            -  Tak, oczywiście. Ale wskrzesiłem Śpiącego. Wiesz, ilu rzeczy się nauczyłem o anatomii? Nefilimowie mają budowę bardzo zbliżoną do ludzkiej. Zanim ożywiliśmy Cubiculum, przeprowadziliśmy wiele eksperymentów. Dopiero gdy te z ludźmi się powiodły, mogliśmy zająć się ostatnim Nefilimem. Sama rozumiesz, nie mogliśmy ryzykować z tym jedynym ciałem. Ale najważniejsze: my, Kabała, możemy już wszystko. Nawet ożywiać zmarłych. Kogo tylko wskażesz.  

            Karel znów zaczął krążyć wokół niej. W ciszy pozwolił jej rozważyć ofertę.

            Lara nie mogła zauważyć, że Joachim spacerując, wykonuje dziwne gesty dłonią. Nie spostrzegła, że jego ruchy stają się jakby bardziej nerwowe, a na czole pojawia się pot. Nie zwróciła najmniejszej uwagi na fakt, że ani na chwilę nie przestawał na nią patrzeć. Gdyby tylko zerknęła na niego, od razu dostrzegłaby to wszystko i ten uważny wzrok, w którym po prostu nie dało się nie zauważyć… czułości.

            - Dobrze – oznajmiła wreszcie. – Oferta przyjęta.

            Joachim zauważalnie rozluźnił się. Nie dał znaku, aby wtargnęły te oddziały, które od dłuższego czasu oczekiwały na zewnątrz. Nie rozkazał atakować, bo zyskał sojusznika, i to bardzo mocnego i ważnego.

            Ta czułość, która czaiła się w jego spojrzeniu, znalazła wreszcie ujście. Pokonał dystans, jaki oddzielał go od Croft i przytulił dziewczynę mocno do siebie, tak że ona musiała położyć głowę na jego ramieniu. Odwróciła się twarzą w kierunku ogromnego okna.

*

To jest temat do nocnych rozważań. Mam nadzieję, że rozdział nie zadziała w drugą stronę i nie spowoduje bezsenności.

Wyobrażacie sobie, co by było, gdyby Kurtis nie istniał? A może macie teorie, kiedy mógł być sobą, a kiedy wcielał się w niego Karel? To jest temat na długie godziny dyskusji!