Rozdział 21

Bezapelacyjnie polecam do słuchania podczas lektury dzieło mego lubego kompozytora filmowego (z replayem): Laura’s theme

Rozdział 21: Bez tytułu

            Larai Kurtis siedzieli przy kuchennym stole w Croft Manor. Nowy przywódca LuxVeritatis oraz jego podwładna próbowali wyjaśnić sobie kilka spraw. Nie było nato wcześniej czasu, bo spotkania na Strahovie rozciągnęły się, a do tego byłybardzo intensywne. Poza tym Kurtis pracował niemal cały czas, by rozwiązywaćwszelkie problemy organizacyjne i udzielać wskazówek, dotyczących przebudowyStrahova. Nie usunięto wszystkich oznak działalności Kabały, zachowano naprzykład niesamowite twory ze strefy biologicznej oraz piękną reprezentacyjnączęść i kompleksy sypialne. Planowano między innymi odrestaurowanie KryptyTrofeów, która miała stać się miejscem kultu założycieli Zakonu Światła.

            -Podejrzewałam, że coś jest z tobą nie tak… podczas podróży promem i jużwcześniej – oznajmiła Croft. – Przemknęło mi parę razy przez myśl, że Karelznów podszywa się pod ciebie. Ale byłam pewna, że zwariowałam. Dopóki nagle„ty” nie zabiłeś Katji. Przynajmniej miałam pewność, że nie wolno ufać.Prawdziwy Sanglif… Karel zmusił mnie, bym mu go przyniosła, dopiero później.Ale nigdy nie prosił o Wodę Oczyszczenia.

            - Wiem –odpowiedział Kurtis. – Jegor, to ten, którego odwiedziliście w Petersburgu,wszystko mi opowiedział. Ale to nie miało znaczenia, bo takie coś nigdy nieistniało.

            Wytrzeszczyłaoczy ze zdziwienia.

            - Jakto?

            - Tobyła tylko legenda, krążąca wśród Kabały. Puszczono ją w obieg wiele lat temu,Lux Veritatis też o niej wiedziało. Mieliśmy nadzieję, że w ten sposóbodwrócimy jakoś uwagę Eckhardta od poszukiwania Malowideł. 

            - Aleprzecież… ja wzięłam Wodę z tego kościoła…

            - Tozwykłe wino mszalne.

            - … apotem wszystko się zawaliło.

            - Tobyło zmyła. Każdy zakonowiec miał odesłać szukającego Wody właśnie tam. Byłowiadomo, że to wróg. Uruchomienie mechanizmu uaktywniło zabezpieczenie.Pierwotnie Eckhardt miał tam przybyć z całym oddziałem. Śmiertelni zostalibypogrzebani pod gruzami, a osłabiony Eckhardt dostałby się w nasze ręce.

            -Rozumiem. A Karel o tym nie wiedział?

            - Nieprosił cię potem o przyniesienie tej broni. Chyba wiedział. Podejrzewam, że tobył tylko pretekst, tak jak i długa podróż promem. Chciał zyskać twojezaufanie.

            - Napromie parę rzeczy poszło  źle, ale…chyba bardzo zależało mu na mnie – stwierdziła nagle i spojrzała gdzieś w bok.

            - Ponoćod lat szukał sojusznika wśród śmiertelnych. Nie wiemy, czemu jego wybór padłna ciebie.

            -Zabiłam Eckhardta – oznajmiła. – Ale musiał śledzić mnie już wcześniej, bowiedział o moich kontaktach z Bouchardem, Luddickiem i tobą.

            -Dokładnie tak. A wracając do Jegora –od razu domyślił się, że coś jest nie tak,skoro ja – albo ktoś identyczny jak ja – pyta o nieistniejącą broń. Ale dopieropo jakimś czasie poinformował resztę zakonu. Możliwe, że gdyby wcześniej sięzdecydował… nie doszłoby do tego… opętania.

             Na chwilę zapadło milczenia. Opętanie i dni,kiedy Croft była całkowicie zapatrzona w Karela, stały się tematem tabu.

            Ta ciszabyła bardzo krępująca. Lara spojrzała znów na Trenta i, byle coś powiedzieć,stwierdziła:

            - Awięc… Karel zamienił się ostatecznie z tobą… w tę noc, kiedy śnił mi siękoszmar?

            Uświadomiłasobie, że poruszyła kolejny zakazany temat.

            - Tak –odpowiedział, choć także czuł, że wkracza na niepewny grunt. – Chyba oddłuższego czasu tam na mnie czekał. Ale… już teraz rozumiem cały ten sen.    

            -Chirugai – jasne, ja cię prowadzę. Potem znikam, choć wydaje ci się, że paręosób   – w tym ja – jest obok. Cały czasKarel nas obserwował. Ten tor przeszkód – to cały wysiłek włożony w walkę, choćmoże nie do końca, bo przecież Woda nie istniała… ale liczą się intencje.Groby, które tworzą schody – to oni musieli zginąć, byśmy wreszcie moglipokonać Kabałę. A biała sukienka… to to, co oddałaś Karelowi. Swoje… ciało.

            I w ten sposób oba zakazane,osobiste tematy zostały połączone w jednej wypowiedzi. Skrępowana Lara wstałaod stołu, byle nie musieć patrzeć na rozmówcę.

            - Tak, wiem. A ja dałam tę cząstkęrozszarpać. I już nie jestem taka sama, jak byłam i tak dalej – mruknęłaniezadowolona.

            Opierała się o blat kuchenny, alestwierdziła, że musi wreszcie czymś się zająć. Wyjęła więc deskę do krojenia,nóż i bochen chleba. Wzięła się za robienie kanapek.

            - Nie mówmy o tym, dobrze? – rzekłasurowo.

            - Nie, to ważne! – zaprzeczyłgwałtownie Kurtis i nagle w przestronnej, staroświeckiej kuchni powietrzezafalowało od nadmiaru emocji.

            - Nie, to nie jest wcale ważne! Tojest prywatna sprawa! Moja i tylko moja!

            Ze złości, tnąc pieczywo, sama skaleczyłasię w palec.

            - Pozwól mi… – zaczął Trent,zrywając się z krzesła.

            - Nie!!!

            Natychmiast przypomniała sobie scenęw praskim motelu: zranioną dłoń i usta na niej. I ten straszliwy sen z głosemvon Croya, i Kurtisem i Karelem zarazem w ciemności.

            Chłopakowi chyba też nasunęło się wspomnieniez motelu, bo powiedział uspokajająco:

            - Nie wiem, kim był ten facet przedemną ani co ci zrobił, ale przysięgam, że ja bym nigdy…

            - Jasne, zawsze przysięgacie –burknęła, rzuciła mu spojrzenie przez ramię i dodała z wyrzutem i gniewem: -Ależ wy wszyscy nic nie rozumiecie! Wszystko sprowadza się do jednego! Tu niechodzi o jakiegoś tam faceta! Tylko o Wernera, który zastąpił mi ojca, którywmieszał mnie w to wszystko, a przedtem w Egipcie… w Egipcie…

            Raz pociągnęła nosem, przetarłatwarz wierzchem dłoni i wróciła do krojenia chleba. Kilka kromek posmarowałamasłem i położyła na nich jakieś sery i wędliny. Zadzwonił telefon komórkowy.Odebrała niemal od razu.

            - Tak? – mówiła do słuchawki, nieprzerywając roboty. – Tak, o co chodzi? Naprawdę? To wspaniale. Sama muszęjutro wyjechać, ale wyślę szofera. Nie będzie problemów z dokumentami?Świetnie. Dziękuję za informację.

            Rozłączyła się i położyła telefon nablacie.

            - Winston wraca jutro – oznajmiła znadmiarem wesołości w głosie. – Ale przecież musimy jutro wyjechać, więcpomyślałam…

            Kurtis jednak nie pozwolił tak łatwozmienić tematu.

            - Kocham cię – powiedział bardzogłośno.

            Przestała zajmować sięprzygotowywaniem posiłku. Przymknęła oczy, odetchnęła głęboko dwa razy ipoinformowała sucho:

            - Nie ty pierwszy.

            - Nie takiej odpowiedzi sięspodziewałem – stwierdził i powtórzył: – Kocham cię.

            - No to czego się spodziewasz? Żezaleję się łzami? Albo wyznam to samo? No co mam zrobić?! Udawać, że nic niesłyszałam? Tak, tak właśnie zróbmy. Załóżmy, że tego było.

-Ale to było i będzie. Za dużo spraw ignorujesz!

-I dobrze na tym wychodzę – stwierdziła tonem, kończącym temat.

-Do jasnej cholery, spójrz na mnie wreszcie!

Odwróciłasię. Uspokoiła się nieco, gdy zauważyła, że wciąż dzieli ich spory dystans.

-Przyznaj – prawie wykrzyczał Trent – że działaś na rzecz Zakonu, bo ja byłemdla ciebie ważny!

-Nie. Chciałam już zakończyć raz na zawsze sprawę z Karelem.

-Tak? I dlatego wstąpiłaś do Lux Veritatis?!

-Nie wiem, czemu to zrobiłam. Chyba byłam zbyt zamroczona po tym całym opętaniu…Chcę złożyć rezygnację.

            - Chcesz mnie ukarać? Za to, żeodważyłem się to powiedzieć? Miałem udawać, że nic nie ma? Być może nawet przezkilkadziesiąt lat toczylibyśmy tę grę, gdybyśmy widzieli się w zakonie?

            - To nie żadna kara – odparła twardoi chłodno. – To była moja pochopna decyzja.

            - Nic cię nie obchodzi, ile mogłabyśzrobić pracując z nami? Nawet – ile sama byś zyskała? Wysyłalibyśmy cię…

            - Ja pracuję w pojedynkę! –zawołała. Lód stopniał w ciągu kilku chwil. – Naprawdę chcesz wiedzieć, czemusię wycofuję? Bo nienawidzę ludzi, nie ufam im! A nawet jeśli już popełnię tenbłąd, muszę nie czuć, żeby nie bolało…I właśnie za to jestem wdzięcznaniebiosom, że zesłały mi tę całą historię z Kabałą i z Karelem – żeprzypomniały mi, że nie wolno ufać, właśnie, gdy zaczynałam… Ale nie, tonieważne. Myśl o mnie dalej jak o egoistce, bo i tak nie zrozumiesz. 

            Znów się uspokoiła. Stała, opierającsię o szafkę. Na zewnątrz było ciemno, w kuchni paliło się światło – Croftwidziała swoje odbicie w szybie okna przed sobą. W nim też dostrzegła, żeKurtis powoli podchodzi. Po chwili ujrzała jego ręce nie tylko w okiennymodbiciu – oparł dłonie o blat kuchennej szafki. Stał tuż za nią, przytulony dojej pleców. Nie mogła się wyrwać, ani nawet odrzucić w tył głowy, gdy zacząłcałować jej szyję – i za nic nie potrafiła zapanować nad przyspieszonymoddechem i rozszalałym tętnem.

            - Chyba w wielu kwestiach próbowałaśnas oboje oszukać – stwierdził. Czuła ciepły powiew przy swoim uchu, gdy mówił,i ta kolejna oznaka bliskości jeszcze bardziej wyprowadzała ją z równowagi. – Nieczujesz, tak? A to? Nic?

            Palcamidotknął przegubu jej ręki. Pod skórą bez trudu dało się wyczuć przyśpieszony imocny rytm.

            Powiódł ręką w górę, na wysokośćłokcia, obie dłonie przeniósł na jej brzuchu. Zataczał nimi coraz szerszekręgi, wbijając się palcami w skórę.

            - Karela nie ma – wyszeptał obok jejucha. – Wiemy, że on był… zły. Nie ufasz nieodpowiednim ludziom. Nie ja cięoszukałem. Czemu ciągle wierzysz Kurtisowi-Karelowi, zamiast zauważyć… poprostu mnie?

            „Bo wystarczyło, że wyglądał jak ty,a ja się dałam nabrać. To oznacza, że cię nie znam zbyt dobrze. A skoro nie… tomożesz być z tych, którzy potrafią zranić najmocniej.”

            - Nie oszukam cię – zapewniał dalejTrent.

            Spojrzała w odbicie w szybie. Kurtisnadal całował jej szyję… nie, nie Kurtis… ciemniejsze włosy, mniejrozczochrane… Łuka? A może to Werner teraz opiekuńczo bierze jej dłoń iprzekonuje, że jest godny zaufania?

            Bała się za bardzo, że kolejnymodbiciem będzie Karel. Chciała się wyrwać, Kurtis trzymał ją mocno. Chwyciłanóż. Trent zauważył broń, dopiero gdy zimne ostrze dotknęło jego dłoni, alepowiedział:

            - Ufam, że tego nie zrobisz.

            Croft wahała się chwilę. Rozluźniłauścisk. Spojrzała jeszcze raz w odbicie. Właściwie nie chciała tego robić, alezdawało się to jedyną szansą na uwolnienie. By przekonać samą siebie, że możetak zrobić, wbiła nóż w dłoń chłopaka. Trent natychmiast od niej odskoczył. Jużwtedy Lara czuła tęsknotę za tą niesamowitą bliskością. I ta świadomośćzależności od innej – obcej – osoby uświadamiała jej, że jest tylkoczłowiekiem… i że kiedyś będzie musiała zaufać.

            Kurtis patrzył na nią oniemiały.

            - Nie mam siły z tobą walczyć –oznajmił, trzymając się za krwawiącą dłoń. – Chyba nawet nie powinienem czekać,bo może ty coś zyskasz, a ja tylko to… – machnął znacząco skaleczoną ręką iwyszedł.

            Po głowie bezlitośnie obijały sięjej słowa i obrazy – pomieszane niczym w tym pamiętnym koszmarze. Co zrobiłbyWerner? Nie zaufałby. Ale von Croy – po tym wszystkim, ze swoim zimnymwyrachowaniem, z egoizmem – nagle przestał być dla niej przykładem.

            Wybiegła z kuchni, przemknęła przezkorytarz, do salonu. Tam zastępca Winstona udzielił jej informacji, że panTrent opuścił dom.

            - A powinienem był go zatrzymać? –zaniepokoił się służący.

            Gdyby mu zależało… gdyby było imprzeznaczone…

            - Nie, widocznie, tak miało być –powiedziała Lara.