Rozdział 8

Rozdział 8: Proroctwo

PRZYGOTUJ SIĘ NA MROCZNY NASTRÓJ! UTWÓR POLECANY DO SŁUCHANIA W CZASIE LEKTURY (rozdział pisany pod jego wpływem) -> kliknij tu

Nocną ciszę zmącił wrzask Lary. Nie był to krzyk, lecz coś mocniejszego i o wiele głośniejszego, co wyrażało tylko strach, którego nie da się ubrać w słowa.

Croft zerwała się i usiadła ma łóżku, zlana lodowatym potem. Zdarzało się jej zbudzić w środku nocy, ale ze snów-wspomnień. Ten zaś nigdy się nie wydarzył.

Chowany zawsze przed zaśnięciem pod poduszką nóż właścicielka trzymała teraz w dłoni. Kiedy usłyszała obok siebie szmer, natychmiast uniosła broń i skierowała w stronę źródła niespodziewanego dźwięku.

Kurtis wydawał się zaskoczony widokiem pobłyskującego ostrza. Zapewnił szeptem, że to tylko on. Lara odetchnęła głośno i schowała nóż pod poduszką, zastanawiając się, czy byłaby w tej chwili w stanie obronić się przed napastnikiem. Nie opadła z powrotem na materac: była zamroczona przez dziwny sen, lecz nie na tyle, by wizytę gościa w swoim pokoju w środku nocy uznać za coś normalnego. Nie musiała prosić o wyjaśnienie, bo Kurtis odezwał się:

- Słyszałem wrzask. Wiem, że nie budzisz się z powodu złych snów. Pomyślałem, że może… sam nie wiem, wołasz o pomoc? Krzyczałaś kilka minut tak głośno, że nawet ja to usłyszałem.

Apartament Kurtisa znajdował się dwoje drzwi dalej. Pomiędzy nim a pokojami Lary był kompleks zajmowany przez współpracownika Lary, Zipa, który obecnie wybył do swojego rodzinnego domu w Nowym Yorku. Sypialnie Lary i Kurtisa oddzielały cztery masywne, grube ściany.

- Przepraszam – powiedziała Lara ze skruchą, uświadamiając sobie, jak głośno musiała krzyczeć, by chłopak ją usłyszał. – Nic złego się nie stało. Chyba jednak myliłeś się, bo miewam koszmary. Przynajmniej tej nocy miewam.

To ona zaproponowała opisać wizję, która tak ją przeraziła. Rozpoczęła opowieść, bo czuła, że dzięki temu  nie zapomni szczegółów ze swego snu. Wydawał się jej czymś bardzo ważnym.

-Wszędzie było ciemno.

Ale nie bałam się, bo przecież już tak wiele razy otaczały mnie ciemności. Kiedy szłam – sama nie wiedziałam dokąd – odwiedzałam różne miejsca, w których kiedykolwiek byłam. Nie po kolei, bez żadnego związku... poza tym, że wszędzie towarzyszył mi Werner. Potem widziałam to samo, lecz jego nie było.

Zaczęło mi się zdawać, że ktoś za mną idzie. Lecz obrazy rozpraszały i nie bardzo wiedziałam, dokąd mogłabym uciec. Nagle „zdjęcia” zniknęły. A ja nadal nie mogłam się wymknąć – bo z której strony gonią i gdzie można się schronić? To nie przerażało, tylko irytowało – z łatwością bym się wymknęła, ale nie wiedziałam, którędy. Słyszałam niewyraźnie głos Wernera i te ciemności zdawały się być mniej niebezpieczne.

Coś rozświetliło fragment drogi przede mną – wąską ścieżkę, podobną do toru przeszkód. Miałam świadomość, że coś wciąż mnie śledzi, ale także dziwną pewność, iż nie wejdzie w krąg światła, i że muszę iść dalej.

Zaczęłam podróż oświetloną drogą. Skakałam po palach, szłam po równoważni, biegłam rozwalającym się mostkiem, czołgałam się pod niskimi otworami, wchodziłam po wysokich schodach, pływałam, wspinałam się po ścianach, biegłam między zwężającymi się ścianami…

- Zastanawiałam się nawet, czy nie będę miała zakwasów – zaśmiała się krótko i nerwowo. Rozkojarzony wzrok znów utkwiła w jednej z fałd kołdry.

- Na końcu znajdowała się wysoko zawieszona wzdłuż ścieżki lina, a na jej początku – tyrolka z uchwytami. Musiałam parę razy podskoczyć, by wreszcie jej dosięgnąć. Jakimś cudem wyskoczyłam cztery metry w górę.

Lina niknęła w ciemności; biegła delikatnie w dół. Jazda okazała się długa i zastanawiałam się, czy dotrwam do końca, gdy wreszcie ujrzałam koniec trasy. Z ulgą zeskoczyłam i…

- I zobaczyłam ciebie – opowiadała dziewczyna, unosząc wzrok na chłopaka. Nie była w stanie dostrzec dokładnie jego twarzy; żadne z nich nie trudziło się, by zapalić światło. – Uśmiechałeś się. Stałeś tak blisko, że mogłam cię dotknąć. Uświadomiłam sobie, że to twoje Chirugai oświetlało mi drogę. Chciałam podziękować, ale…

Chirugai zaświeciło znacznie jaśniej. Krąg światła poszerzył się, a ja znów byłam sama. Zobaczyłam przed sobą rząd grobów bez końca, wszystkie takie same. Przeczytałam nazwisko na pierwszym nagrobku – „Werner von Croy”. Zupełnie, jakbym mogła przeniknąć wzorkiem przez płytę, ziemię i wieko trumny: widziałam go w czarnym garniturze, śpiącego, z okrutnie zmasakrowaną twarzą.

Szłam dalej, czytałam kolejne nazwiska na nagrobkach i natychmiast widziałam ich po śmierci – „śpiących” w trumnach. Większość była zmasakrowana. Widziałam Winstona, Zipa, Eckhardta, i wielu innych z przeróżnych części świata. Może spotkałam ich podczas jednej ze swoich podróży? Tego nie potrafię stwierdzić i nie próbuję.

Rząd grobów zamienił się w schody… Wchodziłam po nich bardzo długo i zastanawiałam się, czy w ogóle mają koniec. Rozważałam odwrót, gdy ujrzałam światło, bardzo daleko, wysoko, ale przyśpieszyłam.

            Tak się namęczyłam, by dotrzeć na górę, do wyjścia, a ono… zniknęło na moich oczach.

            Po chwili znów się pojawiło, wpuszczając nieco światła. Właściwie, jak reflektor punktowy w teatrze, oświetlało tylko mnie.

            zdałam sobie sprawę z dwóch rzeczy. Po pierwsze: stałam na skraju przepaści, która oddzielała mnie od wyjścia. Po drugie: miałam na sobie białą sukienkę.
            Wejście zasuwało się. Znów czułam coś, przyczajonego w ciemnościach.

- Widziałam ponownie ciebie – oznajmiła poważnie. – Poczułam się bezpieczna, bo miałeś broń – światło. Ale mówiłeś, że Chirugai przestało działać i nic nie poradzisz na to, że robi się ciemno. Stałeś i patrzyłeś na mnie. Wskazywałeś w ciemność, przekonywałeś, że nie ma się czego bać. Wierzyłam ci, dopóki nie zniknąłeś. Pojawiałeś się tuż obok mnie – bardzo blisko, w przeróżnych miejscach, jakbyś się teleportował. Nie chciałeś mnie zostawiać, ale musiałeś. Po chwili zniknąłeś całkowicie.

            Biała suknia wydawała się niemal fosforyzująca w ciemnościach. Wydawało mi się, że stanie się łatwym celem dla tego, co czai się w ciemnościach. Dlatego zdarłam z siebie tę suknię i wrzuciłam w przepaść. Widziałam niewyraźnie, jak kilkanaście centymetrów dalej kawałek materiału jest rozdzierany przez niewidzialne szpony.

            Teraz miałam na sobie inną suknię – czarną. Dotknęłam tkaniny, a ta okazała się mokra. W resztkach światła z zasuwającego się przejścia ujrzałam swoje palce – poplamione czerwoną cieczą.

            Przepaść, w której przed chwilą zniknęła biała sukienka, zaświeciła oślepiająco. Jakiś duży kształt zakrywał ją częściowo, zbliżał się ku górze – ku mnie. Nie rozpoznawałam, co to, lecz czułam, że nic dobrego. Jednak to coś nadciągało powoli, jakby wcale nie chciało atakować. Wtedy usłyszałam Wernera: krzyczał, że to niebezpieczne, ale konieczne. Kształt zawisł nad przepaścią. Rozpoznałam kontur człowieka ze skrzydłami. To ja rzuciłam się pierwsza. „Anioł” nie stawiał się, nie walczył. Gdy przepołowiłam cień, przypominający dym, z niego coś wyskoczyło. Pojawiło się Chirugai i trzymało z daleka ode mnie atakujące „kawałki” czarnego dymu.

Gdy zagrożenie minęło Chirugai zatoczyło krąg wokół mnie i rozświetliło wąski most nad przepaścią, ku wyjściu. Towarzyszyło mi, a na końcu…

Czekały kolejne ciemności. I Kurtis z Chirugai. Znów całował jej dłoń i…

To był ten sam koszmar, co w Pradze.                                                        

- Nie pamiętam, co było na końcu – skłamała na zakończenie

           

            - Co o tym sądzisz? – odezwała się Lara po długiej ciszy.

            - To ostrzeżenie. Albo… mam też inną, mniej prawdopodobną teorię. Ale nie myśl, że to jakiś dowcip… Podejrzewam, że to może być demon.

            Oderwała wzrok od fałd pościeli.

            - Demon? – powtórzyła z niedowierzaniem

            - Tak. To nie zwykły koszmar to, co śniłaś… To wszystko to są symbole. Na przykład moje Chiruagi, które cię ratuje – to ja ci pomagam. Albo sukienka, biała jak niewinność, którą zdejmujesz, by ktoś nie mógł cię zranić…

            - Nie chcę słuchać tej interpretacji – przerwała mu. – Tym bardziej, jeśli to sprawka jakiegoś… demona. Co możemy zrobić? Nie znam żadnego egzorcysty.

            - Znasz – oznajmił, rozbawiony. – I nawet już go obudziłaś, aby ci pomógł.

            Po paru minutach w pokoju Lary paliło się światło. Croft zaś leżała na plecach na podłodze, a wokół niej stało wiele białych świec. Tuż obok na posadzce klęczał Kurtis z małą książeczką w ręku.

            - Najpierw cię uprzedzę – zaczął przed ceremonią. – Naprawdę wątpię, by coś w tobie siedziało. Robimy to tylko profilaktycznie. Ale mogą nastąpić komplikacje, o ile moje podejrzenia są słuszne. A pewnie są, bo…

            - Czy mogę nie przeżyć?

            - Nie, raczej nie…

            - To przestań wreszcie gadać i zrób to!

            Recytacja formułki trwała około minuty. W tym czasie egzorcyzmowana leżała z pozornym spokojem. W ciągu tego czasu oraz po paru sekundach ciszy nie wydarzyło się nic rewelacyjnego. Lara wstała więc energicznie.

            - Czekaj, czekaj – powstrzymał ją Kurtis, choć dziewczyna już stała. On z kolei wpatrywał się w płomyk świecy.

            - Och, Kurtis. Jesteś przewrażliwiony i widzisz, co chcesz. Wstałam, więc podmuch powietrza sprawił, że światło się zawahało.

            Trent niepewnie kiwnął głową. Razem zgasili świecie i ułożyli w pudełku. Chwilę później, gdy gość już trzymał rękę na klamce, Lara zdążyła powiedzieć:

            - Kurtis, dziękuję ci. Naprawdę ci dziękuję.

            Chłopak odwrócił się z lekkim uśmiechem:

            - Dziś usłyszałem już od ciebie „przepraszam” i „dziękuję”. Pozostaje ci jeszcze nauczyć się słowa „proszę”.

            Nie dodał nic więcej i opuścił pokój. Lara nie zastanawiała się długo nad jego przemową ani dziwnymi wydarzeniami. Niewyspana wreszcie wróciła do łóżka. Co śniło się jej – nie pamiętała, ale na pewno nie było to nic przyjemnego, uspakajającego ani uczciwego.