Rozdział 7

Rozdział 7: Podróż do domu

            Lot bardzo się dłużył, bo obydwoje byli niepewni co do sytuacji w Croft Manor. Nerwowy klimat nakręcała Lara, siedząca cicho lub ironizująca, ilekroć Kurtis próbował rozładować atmosferę. A tak naprawdę punktem zapłonu była jedna ze stewardess – młoda, śliczna dziewczyna w jasnoniebieskim, obcisłym uniformie. Gdy samolot wpadł w turbulencję na samym początku trasy, przybiegła uspokajać pasażerów, że to tylko chwilowa niedogodność.

            Widząc minę Kurtisa, wpatrzonego w pracownicę linii powietrznych, Lara głośno prychnęła. Gdy stewardessa odwróciła się, a wzrok towarzysza podróży powędrował niżej - w kierunku jej nóg, Croft wydała z siebie jeszcze dziwniejszy dźwięk. Podobnie jak na lotnisku, zwróciła na siebie uwagę, i nie bardzo się tym przejmowała, dopóki jakiś chłopiec nie zapytał:

            - Mamusiu, czy to ta chora pani, którą wiedzieliśmy, kiedy czekaliśmy na samolot?

            Wtedy Kurtis zaczął wpatrywać się w stewardessę jeszcze intensywniej. Udawanie zajętego ciekawym widokiem, jaki prezentowała odwrócona tyłem dziewczyna w krótkiej spódniczce, schylająca się, by coś podnieść, wychodziło mu całkiem nieźle. Podkreślał to lekki, trochę wredny, a właściwie sprośny, uśmiech na ustach.

            - Cicho, Alvin! Tak, to ta pani – uciszyła dziecko matka.

            - Wygląda na chorą – powiedział chłopiec bynajmniej nie ciszej. – Jej brat też.

            - Cicho, Alvin!

            W tym momencie stewardessa odeszła, Kurtis poświecił uwagę Larze i wybuchnął śmiechem.

            - To takie śmieszne? – zapytała rozeźlona.

            - Owszem, obydwoje jesteśmy chorzy – wyparskał Trent w odpowiedzi.

            - Och, nie. Gapienie się na tyłki obcych kobiet to normalne dla mężczyzn, żadna choroba! – powiedziała ostro. Słowa te natychmiast stłumiły jego śmiech.

            - A, to o to ci chodzi? Myślałem, że o tego chłopca. Ganienie mężczyzn przez kobiety za gapienie się na ich tyłki to też normalne. Tylko gdyby nie chodziły w minispódniczkach, to by się na nie gapili.

            - Nie ma różnicy. Chyba tylko, gdyby wszystkie chodziły w workach po ziemniakach albo habitach, to by się nie gapili. A potem słychać o jakichś prowokacjach… wystarczy się nie gapić.

            - Spokojnie, jak założysz krótkie spodenki, to też na ciebie popatrzę. Nie bądź zazdrosna.

Teraz to ona wybuchła śmiechem.

- A więc jestem zazdrosna?

- Oczywiście. O każdego mężczyznę są zazdrosne wszystkie kobiety i na odwrót.

- Mamo – odezwał się znowu cienki głosik. – Dlaczego ta pani jest zazdrosna o swojego brata?

            Światła były zgaszone. Z Croft Manor nie dochodził żaden dźwięk.

            Wydawałoby się, że jego mieszkańcy po prostu śpią. Tymczasem obserwatorzy, planujący wejście, modlili się, by to spanie nie było snem wiecznym…

            Drzwi nie były zablokowane. Przez to musieli zachowywać się bardzo czujnie, zwłaszcza, gdy ujrzeli panujący w wielkim salonie bałagan – kawałki połamanej poręczy drewnianych schodów leżały na podłodze. Posadzkę zaśmiecały też wyciągnięte z kominka, niedopalone drwa, ślady sadzy, powywracane sofy i mnóstwo innych materiałów od szkła, porcelany, papieru po tkaniny. Lara spojrzała na ścianę nad kominkiem i była już pewna, że gdy znajdzie sprawcę, nie pozwoli mu bezboleśnie i szybko umrzeć. Jedyny zachowany portret jej świętej pamięci rodziców został zdarty ze ściany, na jego miejscu znalazła się czerwona litera „A” w okręgu, otoczona inskrypcją w dziwnym języku.

            To wzbudziło w niej determinację. Mocniej zacisnęła palce na broni i zdecydowanie zrobiła parę kroków w głąb pomieszczenia. Widząc to Kurtis, zareagował szybko:

            - Nie rób głupot, nie trać głowy.

            - Zabiję tego sukinsyna, który to zrobił – powiedziała, wskazując na bałagan.

            Trent pomyślał, że dziewczyna musi być straszliwą materialistką (nie wiedział wtedy o wartości obrazu nad kominkiem). Dopiero po chwili zauważył ślady krwi na podłodze i zastanowił się, czy Lara ma może na myśli te plamy: tak wielkiego domu na pewno nie zostawiała bez opieki na czas swoich długich, niebezpiecznych podróży.

            Zatrzymał się na chwilę, skupił i spróbował przebić wzrokiem ściany budynku, jak zwykle przy tej okazji zaklinając się, że na przyszłość będzie więcej ćwiczyć. Wśród kamiennych korytarzy i pomieszczeń nie zastał żywej duszy. Dopóki nie doszedł do kuchni – tu, wśród kawałków szkła, na posadzce leżała związana postać.

            - Tylko w kuchni – powiedział, na co Lara zareagowała donośnym okrzykiem:

            - Winston! – i pobiegła w tamtą stronę.

            Podłoga wydawała się śliska, niestabilna – powodowały to różne materiały, o które Croft potykała się niemal przy każdym postawieniu stopy.

            Monstrum już tu było. Zostawił znak, bałagan… i zwłoki?

            Korytarz, prowadzący do kuchni, wydawał się dłuższy niż zazwyczaj.

            - Winston!

            Wparowała do kuchni i ujrzała leżącą na podłodze postać. Nie dostrzegła nigdzie krwi. Nie obawiając się kawałków szkła – miała buty na bardzo grubej podeszwie – natychmiast rzuciła się do rannego. Białe włosy postaci  nie zmyliły – na podłodze leżał jej kamerdyner, Winston Smith. Jego ciało nie było zmasakrowane, jak poprzednich ofiar Monstrum. Dziewczyna wyczuła słaby puls. Chwyciła za swój plecak i wygrzebała z niego komórkę. Zadzwoniła na pogotowie i podała wszystkie dane. Podniosła ciało Winstona i przeniosła do salonu. Tam, na półpiętrze, na schodach, stał Kurtis z zaniepokojeniem i uwagą rozglądający się to w prawo, to lewo. Położyła ostrożnie Winstona na sofie.

            - Co z nim? – zapytał, nie przenosząc wzroku na Larę.

            - Żyje. Zadzwoniłam po pogotowie, zaraz będą… A co ty obserwujesz?

            - Nic, wydawało mi się, że coś słyszałem na górze. Jedziesz z nim do szpitala?

            - Chyba  tak – przyznała drżącym głosem.

            Dopiero wtedy Kurtis spojrzał na dziewczynę i wreszcie przemknęło mu przez myśl, jak bardzo musiał dotknąć ją stan, w jakim zastała dom. Lara mówiła mało o sobie, ale wiadomym było, że w tej starej posiadłości w Surrey mieszkała od dziecka, a jedyną bliską osobą, znającą ją od małego i pamiętającą rodziców, był jej kamerdyner. Wyobraził sobie, jak wiele wysiłku musiało kosztować ją ukrywanie niepokoju, wściekłości, strachu, wzruszenia…

Nie ruszył się z miejsca. Wiedział, że gdyby próbował ją pocieszyć, dałby jej do zrozumienia, że pękły dwie bariery: pierwsza, za którą ona ukrywała swoje uczucia, i druga, która dzieliła ich oboje. A te mury jeszcze nie runęły – dopiero zaczynały powolutku się rozpadać.