Rozdział 5

Rozdział 5: Dowód dla zaufania

Następnego ranka nie powiedzieli do siebie nic poza „Dzień dobry” po przebudzeniu i „Smacznego” po dostarczeniu do ich pokoju śniadania.

Po posiłku Lara wyszła, żeby kupić jakieś ubrania. Nie wiedziała, jak długo jeszcze będą musieli się ukrywać przed Kabałą. Zastanawiała się nad powrotem do domu, gdzie zawsze mogła czuć się bezpiecznie. Wtedy jednak pojawiał się problem, że musiałaby zabrać ze sobą Kurtisa, a na to za bardzo nie miała ochoty. W sklepie z ubraniami raz widziała chłopaka, ale starała się nadal unikać rozmowy.

Wróciła do pokoju hotelowego po około pół godzinie. Starała się dogadać po rosyjsku z recepcjonistką – staruszką, która przedtem zaczepiła ją w łazience – odnośnie terminu opuszczenia pokoju. Jednak nawet po piętnastu minutach konwersacji niewiele udało im się ustalić. Lara podziękowała za poświęcony czas i udała się do łazienki, by przebrać się w nowe ubrania. W ciemnobrązowej, dopasowanej bluzce z długim rękawem i czarnych dżinsach czuła się o wiele lepiej niż w przepoconym „stroju do pracy”.

Zamknęła za sobą drzwi, zadowolona, że ma chwilę spokoju. Położyła się wygodnie na łóżku. Na tyle wygodnie, na ile pozwalał na to twardy materac. Jednak minęło tylko kilka minut, gdy drzwi pokoju otworzyły się i wpadł Kurtis, ubrany kolorystycznie podobnie do Lary,  z tym, że jego spodnie były brązowe, a bluza – czarna.

- Zgadnij, kto jest przy recepcji – powiedział z niebezpiecznym błyskiem w oku, rzucając na łóżko swoje stare ciuchy.

- Kto? – zapytała Lara, uchylając się przed lecącymi ubraniami.

- Podpowiem ci: pyta o dziewczynę z długim warkoczem i chłopaka z przydługimi włosami.

- Gunderson?

- Nie. Nie jest łysy. Ma blond włosy…

- Karel?!

Rzuciła się w stronę drzwi.

-Zwariowałaś?! – Kurtis zatarasował jej przejście. – On pewnie już tu idzie.

Lara mimo to próbowała przedostać się koło niego.

- Pozwól mi przejść! I tak będziemy musieli uciekać…

- Jesteśmy na pierwszym piętrze, nie piętnastym. Pozostaje okno.

Croft jakoś udało się prześlizgnąć obok chłopaka, uchyliła drzwi i wyjrzała w głąb korytarza.

Od strony hallu, przy schodach, stal Karel. Nie widział obserwującej go osoby, gdyż zwrócony był twarzą do ściany. Lewą ręką kreślił na niej jakieś znaki.

Lara starała się jak najciszej zamknąć za sobą drzwi. Scena wywołała w niej ulgę – wreszcie wiedziała, że jej współpracownik nie jest tym, za kogo go uważała - i rozczarowanie – wróg nie zginął mimo ciężkiej walki. Po chwili poczuła też strach. Co jest w stanie zniszczyć Nephilim jeśli nie Sanglif?

- Jeśli on rysuje ten znak, to znaczy, że kogoś zabił, prawda? Albo ma zamiar…

Miała już okazję przekonać się o mocach Karela. Wiedziała, że praktycznie jedyna nadzieja na pokonanie go, to działanie z zaskoczenia.

Odwróciła się, gdy nie usłyszała odpowiedzi. Kurtis był wściekły.

- Dlaczego to zrobiłaś? – zapytał z wyrzutem. – Czy to ma coś wspólnego z tą pewnością, o której wczoraj mówiłaś? Uważasz mnie za…?

- Później ci wytłumaczę, dobra? Teraz powinniśmy się zmywać.

- Ale…

- Pamiętasz? Ja nie zadawałam pytań, gdy byliśmy na Strahovie.

- Pamiętam.

Lara chwyciła stertę brudnych ubrań, leżących na łóżku. Wiązała rękawy z nogawkami…

-To moje ulubione spodnie – pożalił się jej towarzysz.

- Musisz z nich zrezygnować, by ocalić swój ulubiony tyłek – odparła, nie przerywając zajęcia.

Gdy wszystkie ciuchy były już złączone, zawiązała jeden koniec na nodze łóżka. Następnie z pomocą Kurtisa przesunęła szafę – gdyby łóżko nie wytrzymało ciężaru schodzącego, ciężka szafa, nie pozwoliłaby łóżku się przemieścić.

- To ja pójdę pierwsza – powiedziała Lara szybko.

- Zamknę drzwi – oznajmił Trent, idąc w stronę wyjścia.

Była już na dole i czekała na Kurtisa, który jakoś nie kwapił się z zejściem. Zdążyła podbiec do motoru (o dziwo, nie natknęła się na żadne wojska). Z góry rozległy się niepokojące hałasy i już chciała wrócić, gdy ujrzała osobę, na którą czekała.

Siedzieli już na motorze (Trent odpalił silnik, lecz to Croft prowadziła) i zaczynali ruszać z miejsca, gdy nagle zaledwie pół metra od nich zielona, jarząca się kula uderzyła o ziemię. Śnieg w tamtym miejscu stopniał. Obejrzeli się za siebie, lecz ujrzeli tylko zarys sylwetki postaci w oknie. Unosiła ręce, szykując się do kolejnego ataku.

Pozostawało tylko wcisnąć gaz do dechy.

            - Chcę jak najszybciej wrócić do domu – oznajmiła swemu współpracownikowi, gdy zatrzymali się na stacji benzynowej.

            - Rozumiem – rzekł z lekkim rozczarowaniem. Zdziwiona tonem jego głosu, rzuciła mu pytające spojrzenie. Wyjaśnił: - Zmylenie pościgu jest niezłym pomysłem.

            - Żartujesz sobie? – podeszła do kasy, by zapłacić za parę rzeczy, które służyć miały za prowiant, a także najnowszą gazetę. – Przecież dom to pierwsze miejsce na liście, gdzie będą mnie szukać. Obawiam się, że już coś się tam zadziało, bo Winston nie odbiera telefonów. Ale nie pójdę nieprzygotowana. I nie ma mowy, żebyśmy mieli się rozdzielać. Ja oferuję ci bezpieczne miejsce, a ty mi – informacje na temat Kabały. Ponadto oboje jesteśmy w to zamieszani i nie możemy tego tak zostawić. Dlatego jedziemy teraz na lotnisko. Tak przy okazji – dodała, rozkładając gazetę. – Spadliśmy w rankingach z pierwszych stron na drugie. –Pokazała mu nagłówek na jednej ze stron: „Rzeź w hostelu”. – Zabili wszystkich. Szkoda mi tej starszej pani z recepcji. Śmieszne, że wcale nie znała angielskiego. Nawet nie wiedziała, jak jest „pies”. Czechy to strasznie dziwny kraj.

            - Nie wiedziałem, że jesteś taka gadatliwa – oznajmił, wysłuchawszy monologu.

            - Tylko, gdy warto – powiedziała trochę rozproszona tą uwagą.

            - Warto? – powtórzył ciszej. Dłoń Kurtisa znalazła się na policzku współpracowniczki i nie zapowiadało się na to, by szybko miała stamtąd zniknąć. Dziewczyna nie robiła nic, by mu przeszkodzić, gdy pochylał się nad nią powoli. I każdy wie, co wydarzyłoby się dalej…

            … gdyby w tym momencie nie rozległ się irytujący dzwonek czyjejś komórki.